Deel II etappe 03 Millingen naar Braamt

Helaas kregen wij de dag voor onze wandeling te horen dat Truce niet mee zou gaan vanwege een ontsteking aan de hand waardoor zij zich niet lekker voelde. Dus we gingen met z’n vijven met de bus naar Millingen aan de Rijn. De buschauffeur zou ons laten weten wanneer we bij Grand café de Taverne zouden aankomen, maar een oplettende medereiziger liet ons weten waar we uit moesten stappen. We dronken wat warms, maar dat was voor Jolanda niet genoeg: ze kocht nog een vestje bij Kruidvat. Het was echt veel kouder qua gevoelstemperatuur dan voorspeld was.

Binnen no-time stonden we bij de Rijn, daar waar de veerboot zou komen. Veel te vroeg...... dus tijd zat om uit de wind even een fotootje te maken voor Truce, die dit keer moest overslaan.

Christa zag een man op een brommer aankomen. “Vast de veerman”, zei ze. En ze had gelijk! De veerman kon helaas niet lachen, toen Lianne zei: “kunt U de verwarming hoog zetten?” Wij vonden het wel grappig, aangezien de boot compleet open was.

De eerste 4 km was langs het water, door een hobbelig veld (we moesten daarvoor een hek openen die behoorlijk vast zat met een touw), waar we alle weide-vogels opjaagden (onbedoeld). Op het einde van het veld was een opstapje om over het prikkeldraad te kunnen. Christa was zo stoer om dit te doen.

De anderen zagen een andere mogelijkheid: een hek die gewoon open stond.

Regelmatig kwam een vrachtwagen voorbij die toeterde. Later zagen we dat dat dezelfde chauffeur was! Hij reed, zou maar zeggen, een rondje om de kerk: bracht zand heen en weer.

Langs de haven liepen we naar Tolkamer. We hoorden een alarm. Het leek op een luchtalarm, maar het bleek het signaal te zijn voor de lunch. Een grote groep mannen zagen we Tolkamer in gaan, achter ons aan. Effe dachten we dat ze naar hetzelfde café zouden gaan als wij, maar zij sloegen toch af. Wij namen onze lunch bij Kade 7. Daar was het een beetje fris, want we bleken vlakbij de koelkast te zitten!

Het stuk naar Spijk toe was vreselijk: saai, koude wind, langs de weg, grote vrachtwagens langs ons op. Gerda werd nog bijna aangereden. Lianne, Christa en ik liepen voorop in een flink tempo: we wilden zo snel mogelijk van deze weg af zijn en we wilden pas wachten op Gerda en Jolanda als we van de dijk af waren. Was toch ongeveer 3 km!

Vanaf Spijk was het geen lang stuk meer de grens over. De kerk van Hoch Elten was al te zien.

Langs het spoor moesten we een steil stuk omhoog.

Gerda en Jolanda vonden een stok ter ondersteuning.

Boven effe uitrusten, maar we gingen snel door, want in Hoch-Elten is een pannenkoekenrestaurant, waar we naar uitkeken voor oa een sanitaire stop. Daar aangekomen was ie dicht! Hevig teleurgesteld en met volle blaas vroegen Lianne en Christa aan bouwvakkers die daar bezig waren bij de bouw van een hotel of ze daar een toilet hadden. Een stukje terug konden ze bij de eigenaresse terecht. Zij blij en Jolanda ook met het bosje en nam bijna een sprintje het bos in.

Toen konden we weer verder. Al gauw zagen we bordjes van het Blote Voetenpad. We kwamen er zelfs een stukje overheen! Wel de schoenen aan gelaten.

Vanaf nu was het een lang stuk door het bos. Over de Hollandse Heide,

door Montferland.

We kwamen langs de uitkijktoren, waar Christa en ik nog naar boven gingen, maar ook weer snel naar beneden ivm de koude wind. Uitzicht vanuit de toren: zie het filmpje bij Video's.

Er waren maar weinig bankjes onderweg en het was ook eigenlijk te koud om te zitten. Dus we moesten creatief zijn.

Lianne en Christa hadden de pas erin. De rest liep ietswat achter, maar genoten wel van 4 paarden die in galop ons pad kruisten. Gerda werd nog bijna door een mountainbiker aangereden, dus het was bijna een survival-tocht!

We gaan er vanaf nu een uitdaging van maken om alle Pieterpad-bordjes te fotograferen met onze club erop.

Toen we het bos uit kwamen, de straat over, liepen we al snel Braamt in. We wilden wat drinken en een sanitaire stop houden en vonden al snel een brasserie. Maar na nét wat besteld te hebben, bleek dat de bus over 10 min zou vertrekken of anders moesten we weer een half uur wachten. Dus Lianne vroeg of we de drankjes in bekertjes konden krijgen en toen liepen we snel naar de bus. Middels een foto in het bushokje lieten we Truce weten waar we uit waren gekomen.

Bij het station Doetinchem stapten wij uit en zochten we naar een restaurant. De dichtstbijzijnde was een Chinees, waar het ook frisjes was.

Daarna met de trein naar Nijmegen. Dat liep voorspoedig. Op het laatste stukje waren veel jongelui in gala-kleding. “Wij zijn er ook op gekleed. Mogen wij mee?” zei Lianne, terwijl ze haar voeten omhoog hield en haar stevige wandelschoenen toonde......

Op 22 september 2018 liep Truce de etappe alsnog. Ze stuurde foto's waarop het leek alsof ze alleen liep. Maar kijk maar eens goed....Op elke foto zie je iemand op de achtergrond.....

Schoonzoon Bert!!!

Gehaald! Allebei toppers!