Deel II etappe 11 Millen naar Montfort

Helaas was dit keer Lianne er niet bij vanwege een hardnekkige blessure.

3 stapten in Nijmegen om de trein, 2 vanaf Wijchen. We moesten om via Den Bosch naar Sittard ivm werkzaamheden op het spoor. Gerda deelde nog enkele voetjes uit die ze had gemaakt en anders geschilderd had. Tezamen met door haar gemaakte das, zien we er als echte Pieterpadders uit:

In Sittard moesten wij de bus nemen. Alle pijlen voor bussen stonden naar links, dus wij linksaf. Scannend door het poortje kwamen we op een plein waar wij geen bus 38 zagen. We bleken aan de andere kant van het station te moeten zijn. Wij weer terug scannend door de poortjes, behalve Truce, want die kon haar ticket niet vinden. Toen kwam ineens een NS-beambte vragen of een kaart van ons was. Ja hoor, daar was de verloren kaart! Gelukkig!

Aan de andere kant stonden allemaal bussen. We wisten dat we een 8-persoons bus moesten hebben en hij stond er nog! Gerda stond voor de deur te wachten tot ie open zou gaan, maar ze kwam er al snel achter dat je zelf de deur open moest doen! Er was gelukkig genoeg plaats voor ons. Bij halte Millenerweg in Nieuwstadt moesten we uitstappen, maar de buschauffeur was zo aardig om ons een stukje verder af te zetten, immers dit gedeelte was niet van het Pieterpad. We haalden nl de vorige etappe naar Sittard iets verlengd naar Millen, zodat we vandaag iets minder km’s hoefden af te leggen.

Effe een fotootje voor Lianne dat we nu op stap waren.

Bij een bruggetje was er mogelijkheid voor een sanitaire stop. Truce verloor daar haar handschoen, maar vond hem snel weer. Voor Truce was het zo’n dag......

Daar was ook het teken van een hele andere route. Voor als we klaar zijn met het Pieterpad.....

Al gauw kwamen we op de PP-route. Langs weilanden en stukjes bos. Het was fris, maar we hadden af en toe een zonnetje. We hielden ons hart vast, want er was die dag zelfs winterse buien voorspeld!

Net over de Duitse grens toen we op een bankje zaten, kwamen wij een man tegen, die ons al gehoord had, toen wij ons afvroegen welk vogeltje wij hoorden. Het bleek een Wielewaal te zijn, “zoals in dat liedje” zei hij. Ik ehmmmmm, maar Truce zong samen met hem dat liedje! Hij was een echte vogelkenner, want hij had op zijn telefoon een app met allerlei vogels met geluiden. Hij liet het geluid van de Wielewaal horen. Jammer dat we het vogeltje niet zagen, want hij heeft een mooie gele kleur. Wij liepen weer verder en die man terug.

We liepen over een fietspad langs en door het bos, waar we nog andere PP-lopers tegen kwamen. We zeiden gedag, maar verder niks. We misten Lianne, die vast met hun een praatje had gemaakt!

Net voor onze enige lunch-mogelijkheid kregen we een bui over ons heen. In Slek was er een broodjeszaak. Als je binnenkwam, leek het een café. Het personeel was niet echt vriendelijk en keek ons bijna de zaak uit. De tosti’s waren niet warm, de soep niet vers, de kruidenboter had een raar luchtje.... Maar ja, we konden er even zitten (net toen we binnenkwamen, begon de zon alweer te schijnen) en een sanitaire stop houden. Er zaten daar ook nog 2 PP-lopers, maar die zaten er niet lang.

Na het dorp uit te zijn, was het effe onduidelijk welke weg we in moesten. We kozen de juiste en zagen nog een monument van het paardje van Pey.

Nog kaarsjes opgestoken in kapelletje in Echt.

Dreigende luchten.......

Daarom toch ook onze wegwerp regenjassen aangedaan.

We liepen door een veld waar vrijwilligers bezig waren om een voedselbos aan te leggen met in de verte weer dreigende luchten....

Later kwamen we nog een man tegen in korte broek (!) met rugzak. Dit keer vroeg Christa of hij ook het Pieterpad liep. Maar hij vertelde dat hij naar Rome liep. Pas geleden gestart in Oploo en wil 25 km per dag lopen. Hij hoopt begin augustus aan te komen. Respect!

Verder langs landbouwvelden, waar we weer een bui over ons heen kregen. Ook hagel, dachten we, maar dat kwam van een tractor die kalkkorrels (?) verspreidde. Wij waren pissig dat hij niet even gewacht had totdat wij voorbij waren!

Mooie paden soms, waar we niet altijd van konden genieten tijdens een bui.....

Maar toch ook vaak zon! Je werd er dan meteen vrolijk van. Jolanda begon zelfs te joggen!!!!

We gingen over hindernissen....

Langs een meer....

Waar ook een groep stenen lagen. (??? Zaten we in Drenthe??? :-)

Christa hield haar plastic regenjas aan in de hoop dat we daardoor geen regen meer zouden krijgen.

Na een eerste poging,

lukte het Christa wel om te blazen op de paardenbloem. Met hulp van Gerda.

Het lukte Truce en Jolanda ook.

Bij het volgende veld kregen we weer een bui met veel wind over ons heen.

Daarna op naar De Duivelse Kei. Viel die even tegen toen we die zagen!

Montfort kwam in zicht.

De grond warmde op met de zon en dan zag je mooi de verdamping als mist over het veld gaan:

We zagen geen paaltjes meer en twijfelden of je de asfaltweg moest nemen of het bospad ernaast. Aangezien ze op hetzelfde pad uit zouden komen, waagde ik de poging om het bospad te nemen. Maar helaas ging het pad steeds verder van de weg af. Truce belde al: waar ben je? Ze vroeg of ik blaffende honden hoorde, want daar waren zij. Maar ik hoorde niks. Ik zat op een heuvelachtig terrein voor mountainbikers met geen oog op een pad naar de asfaltweg. Uiteindelijk vond ik een manier om naar beneden te komen (kruipend over omgevallen bomen) en hoorde ik ineens blaffende honden. Ik gilde “joehoe” met de kans om door de honden aangevallen te worden, maar gelukkig zaten ze achter een hek en zag ik de anderen weer. Samen liepen we door naar Montfort.

Helaas was het kasteel dicht.

Zo ook het volgende café. We keken naar de tijd en besloten meteen door te lopen naar de bushalte.

Op naar het station in Roermond. We hoefden maar effe te wachten totdat de trein kwam. Ook bij het overstappen in Den Bosch hoefden wij niet lang te wachten. Iedereen op tijd thuis.

Update 2 november 2019:

Inval Bert

liep samen met Lianne de nog te lopen etappe.

met een goede afsluiting!